Πίστις και Τόλμη

 ᾿Αφορισμοὶ ἀπὸ τοὺς λόγους καὶ τὸ συγγραφικὸν ἔργο

τοῦ Ντούτσε

Η πιὸ ἀρχέγονη δύναμη τοῦ ἀνθρώπου εἶνε ὁ ἐνθου-

οιασμός. Εἶνε ἀδύνατο νὰ ἐκτελέσωμε ἔργα μεγάλα ἀλλοιῶς,

παρὰ μονάχα σὲ κατάσταση ἀγάπης γεμάτης πάθος καὶ ἔκ-

στάσης ὁλόψυχης, θρησκευτικῆς ἄλεγα. Κι' αὐτὸ

δὲν ἀρκεῖ. Μέτρο καὶ ἔλεγχος τοῦ μεγάλου αὐτοῦ αἰσθήματος

εἶνε ἡ δύναμη τῆς νοήσεως τοῦ ἐγκεφάλου. Στὸ φασιστικὸ

κράτος δὲν ἀφανίζεται τὸ ἄτομο, ἀντίθετα μάλιστα ἐξυψώ-

νεται. Ὅμοια ὅπως σ᾿ ἕνα σύνταγμα, ὅπου δὲν σβύνει ἡ

προσωπικότητα τοῦ κάθε στρατιώτη, ἀλλὰ τὸ ἐναντίον ἐξυ-

ψώνεται χάρις στὸ πλῆθος.

*

Ο φασισμὸς θέλει τὸν ἄνθρωπο πρόθυμο ν' αὐτοθυσιάζει

τα: μ' ὅλο του τὸ εἶνε. Θέλει τὸν ἄνθρωπο νἄχη θαρραλέα

συναίσθηση τῶν δυσχερειῶν ποὺ ὑπάρχουν καὶ ἕτοιμο νὰ τὶς

ἀντιμετωπίσῃ. ᾿Αντιλαμβάνεται τὴ ζωὴ σὰν ἀγώνα, γιατὶ

πιστεύει ὅτι εἶνε τοῦ ἀνθρώπου ὑπόθεση νὰ τὴν κατακτήσῃ,

ἂν θέλῃ νὰ φανῇ ἀντάξιός της. Καὶ πρῶτα πρέπει νὰ δη

μιουργήσῃ τὸ (φυσικό, ἠθικὸ καὶ πνευματικὸ ὄργανο, μὲ

τὸ ὁποῖο νὰ μπορῇ νὰ ρυθμίσῃ τὴ ζωή του. Αὐτὸ ἔχει ἰσχὺ

στὸ ἴδιο μέτρο γιὰ τὸ ἄτομο, γιὰ τὸ ἔθνος, γιὰ ὁλόκληρη

τὴν ἀνθρωπότητα. Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ μεγάλη σημασία τοῦ

πολιτισμοῦ σ᾿ ὅλες του τις μορφὲς (τέχνη, θρησκεία καὶ

ἐπιστήμη) καὶ ἡ ἀνυπολόγιστη σημαντικότητα τῆς ἀγωγῆς.

Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ ἰδιαίτερη ἀξία τῆς ἐργασίας, μὲ τὴν

ὁποία ὁ ἄνθρωπος δαμάζει τὴ Φύση καὶ διαμορφώνει τὸν

δικό του κόσμο, οἰκονομικό, πολιτικό, ἠθικὸ καὶ πνευματικό.

Ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶνε τίποτε ἔξω ἀπὸ τὴν Ἱστορία. Ο

φασισμὸς ξαίρει ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξῃ στιγμὴ στὴν

Ἱστορία, ὅπου νὰ εἶνε δυνατὴ ἡ ἀποκατάσταση μιᾶς τελεσί-

δικης καὶ σταθερῆς τάξης ὁλόκληρου τοῦ ἀνθρώπινου γέ-

νους. Μιὰ τέτοια ἀντίληψη βρίσκεται ὁλότελα ἔξω ἀπὸ τὴν

Ἱστορία, ἔξω ἀπὸ τὴ ζωὴ μάλιστα, ποὺ ἀποδεικνύεται ἕνα

ἀένας γέννημα καὶ ἀφάνισμα.

Ὁ φασισμὸς εἶνε μιὰ θρησκευτικὴ κοσμοθεωρία, σύμφω-

να μὲ τὴν ὁποία ὁ κάθε ἄνθρωπος βρίσκεται σὲ ἄμεση, ἀδιά-

κοπη συσχέτηση μὲ τὸν ὑπέρτατο νόμο μὲ ἕνα «ἀντι-

κειμενικὸ πνεῦμα» ποὺ τὸν πλημμυρίζει καὶ διαμορφώνει τὸ

κάθε μεμονωμένο ὄν σὲ συνειδητὸ μέλος μιᾶς πνευματικῆς

κοινωνίας.

Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ σφάλῃ γιατὶ ἡ σάρκα εἶνε ἀδύ-

ναμη. Ὄχι ὅμως καὶ τὸ πνεῦμα ποὺ κυριαρχεῖται ἀπὸ ἀλη-

θινὴ πίστη. Καὶ γιὰ τὴν εἰλικρίνεια τῆς πίστης μου δὲν

ἔχω ἄλλο μάρτυρα ἀπὸ τὸ Θεό!

Εἶμαι στρατιώτης τῆς πίστης.

Ἡ ζωή, ὅπως τὴν φαντάζεται ὁ φασισμός, εἶνε σοβαρή,

αὐστηρὴ καὶ θρησκευτική. Γι' αὐτόν, τὸ πᾶν στὸν κόσμο

συντελεῖται κάτω ἀπὸ τὴν πλέρια εὐθύνη τοῦ πνεύματος καὶ

στηρίζεται στὴν ἐπενέργεια ἠθικῶν δυνάμεων. Ο φασιστὴς

νοιώθει καταφρόνηση γιὰ τὴν «ἄνετη» ζωή.

«Επανάσταση»

Ως τώρα ὁ ὅρος αὐτὸς ἐσήμαινε ἀτα-

ξία, χάος, παράλυση τῆς ἐργασίας καὶ ἀποσύνθεση τῆς

κοινωνικῆς ζωῆς. ᾿Απορρίψτε τὴν ἀντίληψη αὐτὴ τῶν Μπολ- 

σεβίκων ἡγετῶν! Επανάσταση εἶνε ἡ τάξη ἀνώτερου βα-

ϑμοῦ, εἶνε ἀδυσώπητη ἀνιοῦσα ἐξέλιξη πολιτικῶν, οἰκονο-

μικῶν, κοινωνικῶν καὶ ἠθικοπλαστικῶν ἰδεῶν. Μονάχα ὅταν

εἶνε προικισμένη μὲ τὴ δύναμη τῆς ἀρχῆς αὐτῆς ἀξίζει τὸ

ὄνομα Επανάσταση. Εἰδάλως λέγεται «Βανδαλισμὸς» ἤ

«᾿Αντίδραση». Ἡ Επανάσταση εἶνε πειθαρχία ποὺ ἔρχεται

νὰ πάρῃ τὴ θέση μιᾶς πιὸ παληᾶς καὶ ἀπὸ καιρὸ σαθρῆς

τάξης.

Μπορεῖ κανεὶς νὰ μετοικίσῃ ἀπὸ τὴ στρατιωτικὴ σκηνὴ

σ' ἕνα παλάτι, ἀρκεῖ νὰ εἶνε σὲ κάθε στιγμὴ ἕτοιμος νὰ

ἐπιστρέψῃ στὴ σκηνὴ τοῦ στρατιώτη.

Ἡ ἔννοια τῆς «Ελευθερίας» δὲν εἶνε κάτι τὸ ἀπόλυτο,

γιατὶ στὴ ζωὴ δὲν ὑπάρχει τίποτε ἀπόλυτο. Ἡ ἐλευθερία

δὲν εἶνε δικαίωμα, ἀλλὰ καθῆκον. Δὲν πέφτει ἄκοπα στὴν

ἀγκαλιά μας, ἀλλὰ πρέπει νὰ τὴν κατακτήσωμε. Δὲν εἶνε

κοινὸ ἀγαθό, ἀλλὰ προνόμιο. Ἡ ἔννοια τῆς ᾿Ελευθερίας

μεταβάλλεται μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου.

Στὸ κράτος μας κανένα ἄτομο δὲν στερεῖται τῆς Ἐλευθε

ρίας. Τὴν ἔχει σὲ πλατύτερο μέτρο ἀπὸ τὸν μεμονωμένο

ἄνθρωπο. Γιατὶ προστατεύεται ἀπὸ τὸ κράτος καὶ συμμετέ-

χει στὰ πράγματα τοῦ κράτους. Ὁ μεμονωμένος ἄνθρωπος

μένει, ἀντίθετα, ἀπροστάτευτος.

Εἴμαστε κατὰ τῶν προλήψεων καὶ κατὰ τῶν δογματι-

σμῶν. Προτιμοῦμε τὰ προβλήματα γιατὶ ξαίρομε τὴν προ

ωθητική τους δύναμη.

Εἶνε γενικώτερη ἀλήθεια ὅτι τὸ ἀδύνατο εἶνε ἀκατόρ-

θωτο. Ὀρθά. Ωστόσο ὁλόκληρη ἡ ἱστορία τοῦ κόσμου δὲν

ἀποτελεῖ ἕνα μοναδικό παράδειγμα ὅτι ὁ ἀνθρώπινος

ἐγκέφαλος καὶ τὰ ἀνθρώπινα νεῦρα ἐπραγματοποίησαν καὶ

πραγματώνουν ὁλοένα τὸ ᾿Αφάνταστο, τὸ ῎Ατοπο, τὸ ὁλό

τέλα ᾿Αδύνατο; Ἡ πίστη σ' αὐτὸ τὸ παράδειγμα εἶνε ἕνας

μυστικιστικὸς ἐνθουσιασμός. Όταν μποροῦμε ν' ἀντλήσωμε

τὴν πίστη αὐτὴ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας, τότε εἴμαστε

ἱκανοὶ νὰ ἐπηρεάσωμε τὴν ἄμπωτι καὶ τὴν παλίρροια τῆς

παγκόσμιας ἱστορίας.

Ἡ μεγαλοφυΐα ἔχεται ἀπὸ τὸ πιὸ ἐπιμελημένη μεθοδικό-

τητα καὶ τὴν μεγαλύτερη ὑπομονή. ᾿Αλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ πιὸ

ἀμείλικτο καθῆκον: Μόλις φτάνει στὸ σκοπό της ξανανοίγει

τὰ πανιὰ γιὰ νέο ταξεῖδι.

Ἔχομε γυρισμένα τὰ βλέμματά μας στὸ μέλλον! Ὅ,τι

θὰ ἐπιτύχωμε εἶνε πολὺ σπουδαιότερο ἀπὸ ὅ,τι ἐπιτύχαμε ὡς

τώρα. Ἡ ζωὴ καὶ ἡ δόξα τοῦ ἔθνους βρίσκεται στὸ πνεῦμα

αὐτὸ τοῦ μέλλοντος. ᾿Ακούραστα ν' ἀνυψωνώμαστε πάνω

ἀπὸ τὸ θνητὸ Σήμερα

αὐτὸ εἶνε τὸ ἡρωϊκὸ χαρακτηριστι-

κὸ τῆς πίστης μας.

—

Ἡ νεότητα εἶνε μιὰ θεϊκὴ ἀρρώστεια, ἀπὸ τὴν ὁποία,

δυστυχῶς, γιατρευόμαστε μέρα μὲ τὴν ἡμέρα.

Δὲν ὑπάρχει γεροντώτερος ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ ζηλεύει τὰ

νειᾶτα. Θέλομε ἡ νεολαία μας νὰ πάρῃ ἀπὸ τὰ χέρια μας

τὴ λαμπάδα, νὰ τὴν ἀνάψῃ στὴν πίστη μας καὶ νὰ εἶνε

ἕτοιμη καὶ ἀποφασισμένη νὰ συνεχίσῃ τὶς προσπάθειές μας.

-
Μπενίτο Μουσσολίνι

«Νέα Ευρώπη» 1943