Ο τελευταίος ένοπλος Ποιητής

 Μια εισαγωγή για το βιβλίο "L’ultimo poeta armato" του Massimiliano Soldani

Ο μύθος, από τα πιο αρχαία χρόνια, κρύβει μέσα του μια πρωταρχική και μυστηριώδη δύναμη. Ο μύθος, μέσω συμβόλων και εικόνων, μας μιλά – τεχνικά μάς «αφηγείται» – μας καλεί σε δράση, σε πίστη σ’ ένα αρχέτυπο. Στην περίπτωση του Alessandro Pavolini, η πίστη στο φασισμό. Η τέλεια και συμμετρική ταύτιση του γραμματέα του Pfr με τον αρχέτυπο μύθο του (τον φασισμό του Sansepolcro, τον αυθεντικό squadristismo των απαρχών) ήταν αυτό που κατέστησε και τον ίδιο μύθο. «Μια Ιδέα ζει στην πληρότητά της και δοκιμάζεται στο βάθος της όταν ο θάνατος για χάρη της δεν είναι μεταφορικός όρκος, αλλά καθημερινή πράξη»: έτσι εξέφρασε ο Alessandro Pavolini, με τραγικά συγκινητική πρόζα, την ουσία του φασιστικού ιδανικού, της αταλάντευτης πίστης στο φασισμό, που δεν ήταν τίποτε άλλο από πίστη στον ίδιο τον εαυτό, στην ίδια του τη μοίρα, που ελεύθερα είχε επιλέξει.

Χωρίς να χρειάζεται να επιστρατεύσουμε τον Sorel, είναι πολύ εύκολο να διαπιστώσουμε ότι, ειδικά στη σύγχρονη εποχή, η συμμόρφωση σ’ έναν μύθο, σε μια εικόνα του εαυτού και της κοινότητας, είναι μια κατεξοχήν επαναστατική πράξη. Κι αυτό διότι, στη «ρευστή κοινωνία» και στο πλήρως πραγματοποιημένο μηδενισμό, γύρω μας γίνεται αισθητή μια υποδόρια άρνηση απέναντι σε ό,τι είναι Μορφή, σε ό,τι είναι δομημένο, που είναι γλυπτική του εαυτού, που έχει χτιστεί με αυταπάρνηση και μέσα από την καταστροφή του εγωιστικού και μικροαστικού «εγώ» – μια άρνηση απέναντι σε ό,τι είναι όμορφο γιατί αυθεντικό, που είναι συγκλονιστικό επειδή, εν τέλει, είναι τρομακτικά αληθινό.

Ακριβώς για αυτόν τον λόγο, δηλαδή για να εξορκίσει την ηλιακή ομορφιά του ενσαρκωμένου και βιωμένου μύθου, η λέξη-κλειδί του ζηλόφθονου αστού έγινε «απομυθοποίηση». Κάτι εντελώς διαφορετικό από την απομυστικοποίηση, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από την αποκάλυψη ενός τεχνητού ψεύδους. Όχι, η απομυθοποίηση είναι μια διαδικασία πολύ πιο λεπτή και κατάφωρα δειλή. Συνίσταται, στην τελική, στη συκοφάντηση της αυθεντικότητας, στην καταρράκωση του μεγαλείου και των υψηλότερων κορυφών της ύπαρξης στις αισχρές χαμέρπειες των νάνων...

...Το να είσαι πιστός στον μύθο σου είναι πράγματι το χειρότερο έγκλημα στα μάτια του πολιτικά ορθού αστού, ο οποίος δεν κάνει τίποτα άλλο από το να κηρύσσει τη σύνεση, την λιποταξία, τον πιο καθυστερημένο ατομικισμό. Γι’ αυτό και το αστραφτερό πνεύμα του Pavolini επιχειρήθηκε πολλές φορές να απομυθοποιηθεί. Μάταια όμως, γιατί το βασίλειο των αετών δεν θα μπορέσει ποτέ να είναι το κακαρίζον κοτέτσι τους.

Αλλά πώς μπορούσαν, άλλωστε, να συγχωρήσουν στον Pavolini τον δημιουργό των Littoriali, του Maggio Musicale Fiorentino, των Rassegne d’Arte, της Fiera del Libro, του Teatro Sperimentale dei Guf κ.ά. – πώς να συγχωρήσουν σε αυτόν τον άνθρωπο της βαθιάς, εκλεπτυσμένης και ζωντανής κουλτούρας το ότι υπήρξε φασίστας; Και ακόμη περισσότερο: πώς να του συγχωρήσουν ότι ενσάρκωσε τόσο πιστά την φασιστική ιδέα ώστε να θυσιαστεί γι’ αυτήν, την ίδια ώρα που όλοι οι άλλοι πρόδιδαν, κρύβονταν, εκπορνεύονταν;

«Οι Brigate Nere πότε εμφανίστηκαν; Όταν οι άλλοι διαλύονταν κι εμείς συναθροιστήκαμε. Άλλοι αφαιρούσαν το διακριτικό και εμείς ξαναφορέσαμε τη μαύρη πουκάμισα. Άλλοι προσπαθούσαν να ξεχαστούν κι εμείς θυμηθήκαμε. Θυμηθήκαμε τις υποσχέσεις που δώσαμε, τις πίστεις που ορκιστήκαμε, τους συντρόφους που χάσαμε. Εμείς θα θυμόμαστε πάντα». Ιδού, η πίστη στον μύθο και στο ιδανικό σου: αυτό δεν μπορούσαν με τίποτα να του το συγχωρήσουν οι φθονεροί και οι καιροσκόποι.

Σήμερα, η δεύτερη και εκτενώς εμπλουτισμένη έκδοση του L’ultimo poeta armato. Alessandro Pavolini segretario del Pfr (Seb, σελ. 436, €24) του Massimiliano Soldani, που κυκλοφόρησε πρόσφατα πάνω από μια δεκαετία μετά την πρώτη (1999), μας βοηθά να κατανοήσουμε καλύτερα τον μύθο του Alessandro Pavolini. Το έργο του Soldani, εμπλουτισμένο μάλιστα με μια υπέροχη εισαγωγή του Gabriele Adinolfi, αποτελεί ένα εξαίρετο δείγμα επαρκούς και μη συμμορφωμένης ιστοριογραφίας, που αποφεύγει μια τυπική παγίδα στην οποία συχνά πέφτει ο ποικιλόμορφος χώρος του νεοφασισμού: τη μετατροπή του ιδρυτή των Brigate Nere σε ένα αγιογραφικό εικονίδιο. Να θυμόμαστε τον Pavolini μόνο ως τον ήρωα που αντιστέκεται μέχρι τέλους, μέχρι την τελευταία σφαίρα, είναι κι αυτός ένας τρόπος, δηλαδή, να αποδυναμώσουμε τη μορφή του. Γιατί ο Pavolini, πριν από την ύψιστη και ηρωική θυσία, ήταν ένας άνθρωπος που έζησε, που αγωνίστηκε σε όλη του τη ζωή για κάτι απολύτως συγκεκριμένο.

Ο συγγραφέας, πράγματι, χάρη σε μια σπάνια κυριαρχία των πηγών, ανασυνθέτει με ακρίβεια τα πολλά στάδια της πολιτιστικοπολιτικής μάχης του Pavolini, από τα χρόνια του Bargello μέχρι τα τελευταία του μέτρα ως γραμματέας του Pfr. Από τις σελίδες του έργου του Soldani, προκύπτει καθαρά ο φασισμός για τον οποίο πάλεψε ο Pavolini. Όχι ο «φασισμός» των συνοδοιπόρων, των συντηρητικών και των φιλελεύθερων με orbace, αλλά ο φασισμός των πρώτων squadristi, ο φασισμός ως καθολική κουλτούρα, ο κορπορατισμός που επιδιώκει κοινωνική επανάσταση, η κοινωνικοποίηση που εισάγει τους εργάτες στη διαχείριση των επιχειρήσεων: είναι, εν τέλει, ο υπέροχος μουσολινικός φασισμός, κοινωνικός και εθνικός, ο φασισμός ο απέραντος και κόκκινος.

Και ας μην υποτιμάται αυτό το σημείο. Αν για είκοσι χρόνια πολλοί κατασκεύασαν έναν φασισμό στα μέτρα τους, ο Pavolini, αντίθετα, χωρίς βεβαίως να αρνείται τη συζήτηση και την εποικοδομητική κριτική, παρέμεινε πάντα πιστός στον αρχικό και επαναστατικό φασισμό. Και αυτό είναι ακόμη σημαντικότερο αν αναλογιστούμε ότι όλοι αυτοί οι διάφοροι «φασισμοί» επέζησαν μεταπολεμικά και εξακολουθούν μέχρι σήμερα να συνυπάρχουν στον λεγόμενο «χώρο» του νεοφασισμού. Με άλλα λόγια λοιπόν, η εις βάθος γνώση της προσωπικότητας του Pavolini χάρη σε αυτό το βιβλίο μάς βοηθά να μη χάσουμε από τα μάτια μας τον πολικό αστέρα: δηλαδή τον αυθεντικό και γνήσιο φασισμό, εκείνον με τη μαύρη πουκάμισα. Τον φασισμό τον αριστοκρατικό γιατί λαϊκό, τον αυτοκρατορικό γιατί εθνικό, τον πολιτισμικό γιατί ενσαρκώνει την δράση. Εκείνον τον φασισμό που υπήρξε πραγματικά η «ποίηση του 20ού αιώνα».

Πηγή: https://augustomovimento.blogspot.com/2013/05/alessandro-pavolini-lultimo-poeta-armato.html?m=1

Τσεζάρε Φόρνι. Αγροτοφασίστας και αντιφρονούντας. (Μέρος Α')

 

Ο Cesare Forni αποτελούσε μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες των αρχών του φασιστικού κινήματος καθώς και πρωτεργάτης του επονομαζόμενου «αγροτοφασιστικού» κινήματος μέσα στο Fasci italiani di Combattimento και μετέπειτα, με στενούς δεσμούς με την περιοχή της Lomellina. Ιστορικός σύμμαχος δηλαδή, όλων όσων αισθανόμαστε περήφανοι για τα πατρογονικά μας μέρη και για τις ρίζες μας.

Προερχόταν από αγροτική οικογένεια, όχι από μια μεγάλη ελίτ γαιοκτημόνων, όπως αρέσκονται οι κριτές του να διατυπανίζουν. Δεν ήταν τοκογλύφος που εκμεταλλευόταν τους αγρότες, όπως, για παράδειγμα, φέρεται να έκανε η οικογένεια του Τζιάκομο Ματτεότι. Ο Φόρνι ήταν συνδικαλιστής, μια προσωπικότητα από την πρώιμη φάση του φασισμού που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «κόκκινο φασισμό» ή ακόμα και αριστερό φασισμό, αφιερωμένος στην υπεράσπιση των αγροτών και των εργατών από την ασυδοσία των παλαιών ελίτ της γης του ιταλικού βορρά.

Παρά την αριστερή του στάση, ο πιο στενός φίλος του Φόρνι μέχρι το τέλος της ζωής του δεν ήταν άλλος από τον Τσεζάρε Μαρία Ντε Βέκι, έναν από τους τέσσερις τετράρχες που ηγήθηκαν της Πορείας προς τη Ρώμη. Ο Ντε Βέκι ήταν μοναρχικός και καθολικός, όχι κάποιος που θα περίμενε κανείς να συνδεθεί με έναν συνδικαλιστή επαναστάτη όπως ο Φόρνι. Αυτό το παράδοξο αντικατοπτρίζει τη μοναδικότητα του Φόρνι. Έσπασε το καλούπι των άκαμπτων πλαισίων που επέβαλε αργότερα το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα (Partito Nazionale Fascista).

Ο Φόρνι κατατάχθηκε εθελοντικά στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου κέρδισε:

1 Ασημένιο Μετάλλιο Στρατιωτικής Ανδρείας (Ιταλία)

2 Χάλκινα Μετάλλια

1 Χρυσό Μετάλλιο που απονεμήθηκε από τη Σερβία

Προαγωγή από Υπολοχαγό σε Λοχαγό

Υπηρέτησε αρχικά στις αλπικές δυνάμεις, μετά μετατέθηκε στο σώμα βομβαρδιστικών, όπου γνώρισε τον Ντε Βέκι, ο οποίος θα γινόταν φίλος του για όλη του τη ζωή.

Ακολουθεί η επίσημη αναφορά για το Ασημένιο Μετάλλιο που του απονεμήθηκε:

> «Ο Λοχαγός του Συντάγματος Ορεινού Πυροβολικού, καθ' όλη τη διάρκεια της επιχείρησης εναντίον μιας σημαντικής θέσης, έδωσε στους υφισταμένους του ένα σταθερό και αξιοθαύμαστο παράδειγμα θάρρους και περιφρόνησης του κινδύνου, ιδιαίτερα υπό έντονο εχθρικό βομβαρδισμό. Συνέβαλε αποφασιστικά στην επιτυχία της επιχείρησης.

— Badoni, Οροπέδιο Bainsizza, 29 Σεπτεμβρίου 1917.»

Μετά την επιστροφή του από τον πόλεμο, ο Φόρνι μπήκε στην πολιτική, παρακινούμενος από τους ίδιους τους λόγους που γέννησαν τον φασισμό: την ανάγκη για εξιλέωση των εθελοντών του πολέμου, οι οποίοι δεν μπορούσαν να επιστρέψουν στις συνηθισμένες δουλειές τους, ούτε να ενταχθούν σε ένα κοινωνικό περιβάλλον «ξένο» πλέον για αυτούς. Όπως είχε πει και ο ίδιος ο Φόρνι, «δεν μπορούσε κανείς να επιστρέψει στη δουλειά του ως συμβολαιογράφος για 500 λίρες» ή ως υπάλληλος υποκείμενος στην αστική καταπίεση.

Κατά τη διάρκεια της Κόκκινης Διετίας και των αναταραχών της —όπως μια 48ήμερη απεργία όπου ένας δήμαρχος στη Λομελίνα σκοτώθηκε επειδή άρμεγε αγελάδες— ο Φόρνι, ως άνθρωπος της γης, δεν μπορούσε να παραμείνει ουδέτερος.

Έγινε μέλος αυτού που ονομάζονταν «Αγροτικός Φασισμός» στη Λομελίνα. Οι fasci di combattimento αυτής της περιοχής συσπειρώθηκαν γύρω από την ηγεσία του Φόρνι. Ήταν μια εκδοχή του φασισμού που συνδέονταν με τους μικρούς γαιοκτήμονες, πολύ διαφορετική από την αστικοτσιφλικάδικη και αριστοκρατική παραλλαγή. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι οι ομάδες του Φόρνι δεν χρησιμοποιούσαν πυροβόλα όπλα – το είχε απαγορεύσει. Είχε ζήσει τον πραγματικό πόλεμο. Οι εχθροί του τον αποκαλούσαν «τον ξανθό πολεμιστή» ή «τον επαναστάτη του πεζικού». Ήταν ψηλός, πλατύς, με ατσάλινο βλέμμα και βαρύ (πολύ βαρύ όπως θα δούμε στο επόμενο μέρος) χέρι.

Ήταν διχαστικός ακόμη και εντός του φασιστικού κόμματος. Ανέβηκε σε εξέχουσες θέσεις, αλλά αυτό που τον κάνει αξιοσημείωτο είναι ότι κατά τη διάρκεια μιας από τις πρώτες εσωτερικές κρίσεις του φασισμού — το «Σύμφωνο Ειρήνης» μεταξύ φασιστών και σοσιαλιστών (που αργότερα ανακλήθηκε από το κόμμα) — ο Φόρνι υποστήριξε το σύμφωνο.

Αυτό ήταν απροσδόκητο. Ήταν γνωστός ως ένας από τους πιο φοβερούς και αποτελεσματικούς squadristi στη Lomellina. Και όμως, υποστήριξε την ειρήνη, δηλώνοντας:

«Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, στεκόμαστε στο πλευρό του Duce, του Μπενίτο Μουσολίνι, ιδρυτή του κινήματός μας. Του προσφέρουμε την άνευ όρων υποστήριξή μας σε αυτή την κρίση. Ο Μουσολίνι αγωνίζεται για ένα ιδανικό, και εφόσον είναι δίκαιο, πρέπει να είμαστε μαζί του».

Εκείνη την εποχή, πολλοί αγροτοφασίστες —όπως εκείνοι από τη Μόντενα και την Εμίλια— αντιτάχθηκαν στον Μουσολίνι. Ακολούθησε η κρίση της Μπολόνια, και ο Μουσολίνι παρέδιδε τακτικά τους πιο «επαναστατικούς» φασίστες σε άνδρες όπως ο Μπάλμπο.

 Ο Φόρνι ,όμως, παρέμεινε πιστός στον Μουσολίνι, σπάνιο, μιας και πολλοί από τους πρώτους φασίστες στράφηκαν εναντίον του Μουσολίν. Ο Φόρνι δεν το έκανε ποτέ.

Ο Φόρνι συνέχισε ως: Επικεφαλής των fascio στη Μορτάρα, την πόλη όπου ζούσε, γραμματέας της Συνομοσπονδίας Οικονομικών και Αυτόνομων Συνδικάτων της Λομελίνα, ρας της Λομελίνα κατά τη διάρκεια της Πορείας προς τη Ρώμη και αργότερα, συντονιστής για τη Λομβαρδία.

Ωστόσο, είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι ένας τέτοιος άνθρωπος υποστήριξε το Σύμφωνο Ειρήνης, μια κίνηση απροσδόκητη από κάποιον τόσο συνδεδεμένο με τη παραστρατιωτική δομή του πρώιμου φασιστικού κινήματος. Για να δει κανείς το πόσο εξαιρετικό ήταν αυτό, παραθέτω από το βιβλίο του Lombardi που περιγράφει την έδρα του φασκίου της Μορτάρα:

 «Μπαίνοντας στην έδρα, νιώθεις σαν να έχεις μπει σε ένα στρατιωτικό κέντρο διοίκησης σε καιρό πολέμου. Φτάνουν αναφορές, εκδίδονται διαταγές, ζητούνται και αποστέλλονται άνδρες. Η ορολογία είναι στρατιωτική.

Ο διοικητής αυτού του στρατού; Ο πρώην λοχαγός των Arditi Τσεζάρε Φόρνι, πολιτικός γραμματέας της ομοσπονδίας της Παβία — ένας νεαρός αθλητής, με μάτια πιο μπλε από τα πολλά πολεμικά παράσημα του. Μιλάει καθαρά, με σιγουριά, χωρίς ευφημισμούς ή περιφραστικές εκφράσεις».

Ο Forni ήταν άνθρωπος της πολιτικής — αλλά όχι της παλατιανής πολιτικής. Δεν ασχολούνταν με παιχνίδια εξουσίας. Ο Μουσολίνι ήταν άνετος σε αυτά. Ο Forni δεν ήταν.

Δεν ήταν οπορτουνιστής, δεν ήταν κομματικός. Μόλις σχημάτιζε μια ιδέα, την ακολουθούσε, ακόμα και αν του κόστιζε τα πάντα. Η αλήθεια και η ομορφιά είναι αντικειμενικές αξίες. Δεν μπορούν να πουληθούν για πολιτικούς σκοπούς, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να εγκαταλείψει κανείς την καριέρα του. Αν το ιδανικό είναι δίκαιο, πρέπει να επιδιώκεται μέχρι τέλους. Αυτό έκανε ο Φόρνι.

Όταν οι fasci di combattimento συγκλήθηκαν στο Συνέδριο του Νοεμβρίου – αυτό που τους μετέτρεψε σε Εθνικό Φασιστικό Κόμμα – οι αντιφασίστες και οι σοσιαλιστές προσπάθησαν να σταματήσουν το συνέδριο. Ενώ λοιπόν ,άλλοι μέσα συζητούσαν για τίτλους και θέσεις, ο Φόρνι, ως γραμματέας του fascio της Παβίας, βρισκόταν στους δρόμους, οδηγώντας φοιτητικές ομάδες στην άμυνα ενάντια στις σοσιαλιστικές και αντιφασιστικές επιθέσεις.

 Έγραφε άρθρα για το Il Risveglio, που έγινε το επίσημο περιοδικό της φασιστικής ομοσπονδίας τον Ιούνιο του 1921. Ήταν ήρωας πολέμου, ναι — σκληρός squadrista, ναι — αλλά και συγγραφέας, άνθρωπος με ευαισθησίες και προβληματισμούς. Ήταν παρών στην έφοδο στο Palazzo Marino, ηγούμενος της επίθεσης και συμμετέχοντας στην καταστροφή της εφημερίδας Avanti!

(Η συνέχεια στο Β' Μέρος)

Presente!

 Camerata Mikis Mantakas PRESENTE

https://youtu.be/PMHQYK5zmeA

Η ομιλία του Αλέξανδρου Γιάνναρου στα εκγαίνια της ΟΕΕ

 "Εθνικισταί και Πολίται της Ελλάδος!

Η πρώτη επαφή μου γίνεται εις στιγμάς τραγικάς διά την προ-

σφιλή μας Πατρίδα. Η Ελλάς κινδυνεύει και εις την κρίσιμον ταύ-

την στιγμήν της ζωής της ζητεί τα χαλύβδινα μπράτσα των τέκνων

της διά να την σώσουν από το χείλος του βαράθρου, προς το 0-

ποίον την σύρουν εκείνοι οίτινες επί τρία τώρα έτη διευθύνουν

τας τύχας της. Και είμαι βέβαιος ότι τα τέκνα της αυτά που διά να

την φθάσουν εις τα σημερινά εδαφικά της όρια επάλαισαν απε-

γνωσμένως και τα οποία επότισαν με το αίμα των την Ελληνική

γην, θα σπεύσουν εις βοήθειάν της τώρα, που πρόκειται να αγω-

νισθούν σκληρώς εναντίον των εσωτερικών εχθρών της.

Μία άγρια θύελλα ενέσκυψεν εις την χώραν μας διά να την βυθί-

ση εις το πένθος και την συμφοράν. Ολόκληρος ο Ελληνικός Λαός

παλαίει και αγωνιά. Οι άνεργοι περιφέρονται νήστεις και ρα-

κένδυτοι. Οι αγρόται είναι εγκαταλελειμμένοι εις το έλεος του

Θεού. Οι επαγγελματίαι, όσοι δεν εχρεωκόπησαν, ευρίσκονται

εις τα πρόθυρα της χρεωκοπίας. Οι δημόσιοι υπάλληλοι αντι-

κρύζουν το φάσμα της πείνης. Οι πρόσφυγες, παρά τα δισεκα-

τομμύρια που εχρεώθησαν, μένουν και θα μείνουν άστεγοι.

Κι ενώ όλοι αγωνιούν διά να εξεύρουν ένα τεμάχιον άρτου, ενώ

όλοι γυρίζυν ώρες ατελείωτες στους δρόμους, διά να επιστρέψουν

εις την τρώγλην των με κενάς τας χείρας και με βουρκωμένα τα

μάτια, άλλοι αρπάζουν το Δημόσιον χρήμα, κτίζουν μέγαρα και

προκαλούν με την οργιώδη ζωήν των την αγανάκτησιν του πει-

νασμένου λαού. Και ως να μη ήτο αρκετόν το έγκλημάτων, όταν

δεν υπήρχε πια πεντάρα εις τα κρατικά ταμεία έσπευδαν να πω-

λήσουν εις τους ξένους την Ελλάδα, μόνον και μόνον διά να πλου-

τίσουν αυτοί. Και ερωτώ: Θα αφήσωμεν την προσφιλή μας

Πατρίδα να καταστραφή; Θα επιτρέψωμεν εις τους αναξίους κυ-

βερνήτας της να την κακοποιούν καθ' ον τρόπον την κακοποιούν;

Όχι. Ασφαλώς όχι!

Επί μίαν τώρα τριετίαν οι κυβερνώντες οργιάζουν εις βάρος της

πτωχής μας χώρας. Κλέπτουν το χρήμα του Λαού της, τον φορο-

λογούν βαρύτατα, τον σύρουν δέσμιον εις τας φυλακάς. Τον προ-

πηλακίζουν, τον δέρουν. Σύμμαχοι της στυγνής κεφαλαιοκρα-

τίας δεν επιτρέπουν εις τας εργαζομένας τάξεις ούτε και να δια-

μαρτυρηθούν. Εκείνος που τολμά να υψώση την φωνήν του και

να εκδηλώση την αγανάκτησίν του διά τα αίσχη αυτά, χτυπάται

αμειλίκτως και αποκαλείται κομμουνιστής ή αναρχικός. Αι ένο-

πλαι ορδαίτης κυβερνώσης ολιγαρχίας διατάσσονται να σκο-

πεύσουν κατάσαρκα τον πεινασμένον αυτόν λαόν. Αλλά δυστυ-

χώς επί τρία τώρα χρόνια της μαύρης ζωής της Ελλάδος, ουδείς

ετόλμησε να ορθώση το ανάστημά του. Αυτό απεθράσυνε τους

κυβερνώντας, οι οποίοι διεκήρυξαν: Δεν βαριέσαι. Ο Ελληνικός

Λαός δεν ενδιαφέρται δια τίποτε πλέον. Θα τον κυβερνώμεν εφ'

όσον μας αρέσει, θα τον φορολογούμεν αγρίως και θα οργιάζω-

μεν ανενόχλητοι εις βάρος του. Και όμως όχι!... Η τραγωδία αυτή

δεν επετρέπετο να συνεχισθή, ο Λαός δεν ήτο ποτέ δυνατόν να

παραμείνη επ' άπειρον με εσταυρωμένας τας χείρας και να πα-

ρακολουθή με απάθειαν την εξαθλίωσιν της Πατρίδος του.

Απεφάσισε, λοιπόν, έστω και αργά, να σφίξη τους γρύθους του

διά να θραύση τας κεφαλάς των τυράννων του και να διεκδική-

ση τα καταπατούμενα δίκαιά του. Του αφήρεσαν το δικαίωμα να

ζήση, αλλ’ αυτός θα το επανακτήση. Τον εθεώρησαν ως δούλον

και ως κτήνος, αλλ' αυτός θα τους αποδείξη ότι είναι λαός ελεύ-

θερος και αντάξιος των ενδόξων προγόνων του.

Αλλά ο Ελληνικός Λαός διά να κατέλθη εις τον σκληρόν αυτόνα-

γώνα της απολυτρώσεως της Πατρίδος του εκ των εσωτερικών ε-

χθρών της, είχεν ανάγκην ενός Αρχηγού, ο οποίος θα τον οδήγει

γοργώς και ταχέως προς την νίκην. Και τον αρχηγόν αυτόν, εφ' 6-

σον ουδείς άλλος ετόλμα να αναλάβη τας ευθύνας ενός τοιούτου

σκληρού αγώνος, τον εύρεν.

Είναι η Οργάνωσις των Ελλήνων Εθνικιστών, πέριξ της οποίας

συσπειρούνται ήδη όλαι αι κοινωνικαί τάξεις διά να χτυπήσουν

κατακέφαλα τους εκμεταλλευτάς των. Ο χαλύβδινος αρχηγός εί-

ναι το ριζοσπαστικόν πρόγραμμα της Οργανώσεως, η οποία ε-

νεφανίσθη την 12ην ώραν διά να σώση την κινδυνευούσαν

Ελλάδα. Πέντε άνθρωποι κατ' αρχάς, είκοσι κατόπιν και ήδη

τριάκοντα χιλιάδες εντός μόλις τριών μηνών αποτελούν την

Οργάνωσην ταύτην. Και οι τάξεις μας καθημερινώς όγγκουνται,

νέοι μαχηταί απτόητοι και θαρραλέοι προστίθενται. Και το κή-

ρυγμά μας αντηχεί απ' άκρου εις άκρον της Ελλάδος διά να εξυ-

πνήση εκ του ληθάργου τα εκατομμύρια των τέκνων της.

Αλλά ποία είναι η Οργάνωσις αυτή; Και ποίον το πρόγραμμά της;

Τι επιδιώκει; Και τι σκοπούς έχει; Είναι κόμμα πολιτικόν;

Όχι! Η πανίσχυρος Οργάνωσίς μας δεν είναι ούτε κόμμα, ούτε ε-

ξυπηρετεί πολιτικάς παρατάξεις. Αγωνίζεται και θα αγωνισθή

διά να επιβάλη τας θελήσεις της εις εκείνους που αύριον θα μας

κυβερνήσουν.

Η Ελλάς διά να εξέλθη εκ του αδιεξόδου εις το οποίον ευρίσκε-

ται έχει ανάγκην ριζικών και ριζοσπαστικών μέτρων. Διότι δεν

αρκεί να κρημνίσωμεν τους κακούς κυβερνήτας της σήμερον.

Εκείνο που πρέπει να μας απασχολήση, είναι το τι θα γίνη την ε-

πομένην της εξοντώσεως της κυβερνώσης την χώραν φατρίας.

Διότι δεν αρκούν, σας επαναλαμβάνω, μία αλλαγή των προσώ-

πων. Χρειάζεται μίαν ριζικήν αλλαγήν των συστημάτων.

Χρειάζεται ένα χτίσιμον νέον, επί νέων βάσεων ισχυρών και α-

διασείστων.

Η Ελλάς και ο λαός της ευρίσκεται εις θέσιν δεινήν και τραγικήν.

Χρεωμένη με 42 δισεκατομμύρια δραχμών αγωνιά διά να πλη-

ρώση τα εξωφρενικά και υπέρογκα τοκοχρεωλύσια των δυσβά-

στακτων αυτών χρεών.

Ο λαός της αγκομαχών διά να πληρώση τους φόρους του, τους ε-

ξωφρενικούς, τους ληστρικούς, μόλις και μετά βίας εξοικονομεί

ένα τεμάχιο άρτου. Το εμπορικόν έλλειμμα, που εδημιούργησε

το οικονομικόν αδιέξοδον της Ελλάδος καθημερινώς αυξάνει. Η

εξαγωγή των προϊόντων μας οσημέραι μειούται. Οι ξένοι δηλώ-

νουν κατηγορηματικώς ότι αρνούνται πλέον να μας δανείσουν

άλλα χρήματα.

Και σας ερωτώ: Που είναι δυνατόν να φθάση η κατάστασις αυτή;

Πως είναι δυνατόν η Ελλάς να ζήση, όταν κατά τους επισήμους

πίνακας του Υπουργείου της Εθνικής Οικονομίας, δίδη

κατ' έτοςεις τους ξένους 15 δισεκατομμύρια δραχμών εις συνάλλαγμα, ε-

νώ εκ των εξαγωγών της εισπράττει 5 μόνον δισεκατομμύρια;

Η Ελλάς δεν επιτρέπει να εισάγη απολύτως τίποτε επί πλέον των

πρώτων υλών. Και όταν έπρεπε να έχωμεν ιδικόν μας και υφά-

σματα ιδικά μας και κάθε τι άλλο που μας χρειάζεται διά να ζώ-

μεν έστω και μίαν λιτήν ζωήν. Επι πλέον δε, εάν υπήρχεν Εθνική

βιομηχανία, δεν θα υφίστατο ανεργία και η Ελλάς θα εισέπραττε

τεράστια ποσά, εξαγούσα τα είδη της εις όλην την Βαλκανικήν.

Ιδού λοιπόν η πρώτη αιτία των δεινών μας. Ιδού τώρα και η δευ-

τέρα: Η μανία των κυβερνήσεων να χρεώνουν την Ελλάδα χωρίς

ποτέ τα χρήματα αυτά να χρησιμοποιηθούν διά σκοπούς επωφε-

λείς. Αντιθέτως τα δάνεια εσπαταλώντο διά να χτίζουν μέγαρα οι

φίλοι των ισχυρών της ημέρας.

Όπως, λοιπόν, αντιλαμβάνεται πας τις, μία νέα κατάστασις

πραγμάτων οφείλει να αρχίση την προσπάθειάν της από το δει-

νόν οικονομικόν πρόβλημα που μας απασχολεί. Και αφού λάβη

τα δρακόντια εκείνα και αιματηρά μέτρα τότε να προχωρήση με

βήμα σταθερόν και ακλόνητον προς το έργον της αναδημιουρ-

γίας. Η Ελλάς πρέπει εν πρώτοις να στραή προς τους ξένους δα-

νειστάς της και να τους ειπή: "Κύριοι" επωλέμησα και έχυσα το

αίμα των τέκνων μου διά τα συμφέροντα σας. Σας οφείλω 42 δι-

σεκατομμύρια, διά τα οποία με υποχρεώνεται να σας πληρώσω

τοκοχρεωλύσια εξωφρενικά. Δεν θέλω να καταχρασθώ τα χρή-

ματά σας. Υπήρξα πάντοτε τιμία και εσεβάσθην ανέκαθεν την υ-

πογραφήν μου. Μειώσατέ μου όλα τα εξωφρενικά τοκοχρεωλύ-

σια. Ο λαός μου απέκαμε πλέον.

Και αν οι ξένοι δεν ακούσουν την φωνήν της λογικής, θα υποκύ-

ψουν διά της βίας. Η παγκόσμιος λαϊκή επανάστασις, που είναι

έτοιμη να ξεσπάση εις όλα τα έθνη εναντίον της κεφαλαιοκρα-

τίας, θα εξαναγκάση τους ξένους να σκεφθούν λογικά. Η Ελλάς,

λοιπόν, διακανονίζουσα τον τόκον των χρεών της και παρατεί-

νουσα τας προθεσμίας της εξοφλήσεώς των, θα έχη ως όφελος 2

δισεκατομμύρια σήμερον και 2 1/2 αύριον.

Κατόπιν η νέα κατάστασις πρέπει να αρπάση τον κρατικόν προ-

ϋπολογισμόν και να τον κατακερματίση. Πρέπει να καταργήση

θέσεις και αχρήστους θεσμούς. Πρέπει να καταργήση όλους αυ

τούς τους Αυτονόμους Οργανισμούς που σπαταλούν εκατοντά-

δας εκατομμυρίων ασκόπως. Πρέπει να καταργήση Υπουργεία

και άλλα να συμπτύξη εις έναν και μόνον.

Το μέτρον τούτο, ενώ κατ’ ουδέν θα ζημιώση τα εθνικά συμφέ-

ροντα, θα έχη τα εξής ευχάριστα αποτελέσματα: Θα ανακουφί-

ση τον κρατικόν προϋπολογισμόν κατά 200 και πλέον εκατομ-

μύρια δραχμών ετησίως. Θα εξυψώση το στρατιωτικόν φρόνημα,

η δε εγκύμανσις των στελεχών της ξηράς και της θαλάσσης θα γί-

νεται συστηματικότερα και, το σπουδαιότερον, ο περιορισμός

της θητείας θα επιτρέψη εις την νεολαιάς της Ελλάδος να εργά-

ζεται επί πλέον ένα ολόκληρον εξάμηνον εις την καλυτέραν κι γο-

νιμοτέραν περίοδον του βίου της.

Τα υπουργεία, τα οποία πρέπει να μεταβληθούν εις υφυπουρ-

γεία, είναι τα εξής: Το Υπουργείον Συγκοινωνίας, το Υπουργείον

Υγιεινής, το Υπουργείον Πρόνοιας, όσον αφορά δε τα Υπουργεία

Γεωργίας και Εθνικής Οικονομίας, αυτά διαλυόμενα θα υπα-

χθούν εις το ιδρυόμενον υπουργείον Παραγωγικών Έργων. Του

πουργείον αυτό θα δημιουργήση πρώτον την Εθνικήν βιομηχα-

νίαν. Δηλαδή θα χτίση τα εργοστάσια εκείνα, διά των οποίων και

τά το δυνατόν, θα εξουδετερώσωμεν κάθε εισαγωγήν εκ του ε-

ξωτερικού. Και τότε θα είπωμεν εις τον Έλληνα: Εάν θέλης να

παύσης να υποφέρης, εάν θέλης να μην αγωνιάς διά να εύρης έ-

να τεμάχιον άρτου, οφείλεις να αγοράζης τα προϊόντα της πα-

τρίδος σου. Σου έδωσα ύφασμα διά τα ρούχα σου, σου έδωσα

δέρματα διά τα υποδήματά σου, σου εξησφάλισα κάθε τι που

χρειάζεσαι διά τας ανάγκας της ζώης σου. Και αν ο Έλλην δεν η-

κούση και παραμένη ξενομανής, θα τον αναγκάσωμεν με νόμους

αυστηρούς να υποκύψη εις την επιτακτικήν αυτήν ανάγκην. Όχι

Το ελληνικόν χρήμαν δεν πρέπει να φυγαδεύεται έξω. Αρκετά

μας απεμίζησαν την Ελλάδα αι ξέναι αγοραί.

Δεύτερον: Το Υπουργείον αυτόν θα δώση τη μάχη του σίτου.

Δηλαδή θα ενισχύση τας γεωργικάς μάζας, ώστε η Ελλάς να έχει

ψωμί δικό της. Διότι είναι αίσχος η εύφορος αυτή χώρα να εισά-

γη σίτον εκ του εξωτερικού. Δώσατε άροτρα και σπόρον εις τους

αγρότας. Διότι μόνον τα άροτρα και ο σπόρος θα σώσουν την

Ελλάδα. Ιδρύσατε γεωργικάς σχολάς διά να καλλιεργήσετε δι᾿

αυτών επιστημονικώς την Ελληνικήν γην και διά να αντιμετωπί-

σετε το δεινόν πρόβλημα πληθώρας των επιστημόνων.

Τρίτον: Το Υπουργείον αυτό θα ενισχύση τας εργαζομένας τάξεις.

Δηλαδή θα μεριμνήση διά να καλυτερεύσει τας συνθήκας της ζω-

ής όλων ανεξαιρέτως των εργαζομένων μαζών. Θα υποχρεώση

τους εργοδότας, εργοστασιάρχας, Τραπεζίτας, να χτίσουν σπίτια

εις τα οποία θα στεγασθούν με μηνιαίας δόσεις, θα γίνουν εντός

δεκαπενταετίας κτήμα των εργαζομένων.

Τέταρτον: Το Υπουργείον αυτό οφείλει να λύση το πρόβλημα της

στέγης όλων των κρατικών υπηρεσιών. Αυτό θα οικοδομήση τα

υπουργεία, αυτό θα χτίση όλα εκείνα τα δημόσια κτίρια, διάτα

οποία το Κράτος πληρώνει σήμερον εκατοντάδες εκατομμυρίων

εις ενοίκια ετησίως.

Πέμπτον: Το Υπουργείον αυτό οφείλει να λύση επί τέλους και το

ζήτημα του οδικού δικτύου της Ελλάδος. Εδαπανήσαμεν δισε-

κατομμύρια ολόκληρα, αλλ' αντί δρόμων απεκτήσαμεν κατα-

χραστάς.

Έκτον: Το υπουργείον αυτό οφείλει να στρέψη αμέριστον την

προσοχήν του εις το να προσελκύση τους ξένους περιηγητάς εις

την Χώραν μας, πρέπει να χτίση ξενοδοχεια, να ευπρεπίση λου-

τροπόλεις, να πλουτίση τον τόπον μας με υπερωκεάνειον συ-

γκοινωνίαν και να διαφημίση τας φυσικάς καλλονάς της Χώρας

μας εις το εξωτερικόν.

Και διά να μη σας κουράσω περισσότερον. Ο αυριανός κυβερνή-

της της Ελλάδος, ο οποίος θα θέληση να σώση την Χώραν και να

την αναδημιουργήση, οφείλει να πράξη και το εξής:

Να αναπληρώση τους κρημνισθέντας θεσμούς μας.

Να τιμωρήσει παραδειγματικώς όλους εκείνους, που έκλεψαν το

χρήμα του Λαού. Αι περιουσίας των πρέπει να περιέλθουν εις το

Κράτος.

Να αναδιοργανώση τας πατριωτικάς δυνάμεις της χώρας, διότι

εχθροί του Έθνους -παρά τα σύμφωνα που υπεγράφησαν- και

ραδοκούν την κατάλληλον στιγμήν διά να μας επιτεθούν.

Να αναπτερώση το πατριωτικόν αίσθημα των Ελλήνων, που σή-

μερον ευρίσκεται εν καταπτώσει.

Να μεριμνήση ως στοργικός Πατήρ δι᾿ όλους ανεξαιρέτως τους

πολίτας του κράτους αυτού.

Να παράσχη την εκπαίδευσιν απολύτως δωρεάν, διότι ένα κρά-

τος συγχρονισμένον οφείλει να μεριμνά εξίσου διά την μόρφωσιν

και των πλουσίων και των τέκνων των πτωχών.

Οι προνομιούχοι της ζωής δεν πρέπει πλέον να υπάρξουν, αλλά

πάντες οι πολίται πρέπει να είναι ίσοι απέναντι του Κράτους και

τούτο ακριβοδίκαιον προς πάντας.

Να θεσπίση τας κοινωνικής ασφαλίσεις και να συμπληρώσει τα

ταμεία συντάξεων δι’ όλους τους εργαζομένους.

Και ιδού ένα άλλο σπουδαιότερον ζήτημα.

Πρέπει να περιθάλπτωνται υπό του Κράτους όλοι οι απόμαχοι

της ζωής, δηλαδή η ολότης του Έθνους οφείλει να μεριμνά διά

τους ανικάνους πλέον προς εργασίαν, ακριβώς όπως εκείνοι ε-

μερίμνησαν άλλοτε διά την ολότητα του Έθνους. Είναι ανήθικον

μία κοινωνία χριστιανική να πετά σαν παλιόσκυλα τα ανίκανα

προς εργασίαν μέλη της. Η κοινωνία αυτή πρέπει να σκεφθή ότι

αύριον θα έχη με την σειράν της την τύχην των απομάχων της ζω-

ής. Και τώρα ολίγα περί θρησκείας. Η θρησκεία η χριστιανική έ-

χει κυλισθή εις τον βούρκον από τους σύγχρονους Φαρισαίους.

Την θρησκείαν λοιπόν, την οποίαν μας εκληροδότησαν οι πρό-

γονοί μας, οφείλομεν ημείς να την ανασύρωμεν εκ του βούρκου

και να την ανυψώσωμεν εις την λαμπράν περιωπήν εις ην την εί-

χαν εκείνοι. Αλλά διά να κατορθωθή το θαύμα τούτο οφείλομεν

να εκκαθαρίσωμεν τον σάπιον κλήρον και να δημιουργήσωμεν

ιερείς ηθικούς, μορφωμένους, πρότυπα οικογενειαρχών. Ο

Χριστός, κύριοι, υπήρξεν ένας πτωχός διδάσκαλος του κόσμου.

Εφόρει μίαν απέριττον χλαμίδα και περιήρχετο περί τα χωριά

και τας πόλεις της Παλαιστίνης διά να κηρύσσει τον λόγον του

Θεού, οι σύγχρονοι όμως επίγειοι αντιπρόσωποί του ζουν εντός

μεγάρων. Εξηγείρουν την αγανάκτησιν του λαού με την σκανδα-

λώδη ζωήν των. Ενδιατρίβουν εντός καπηλείων και προκαλούν

διά πολλών πράξεων των την απέχθειαν των πολιτών προς τα

θεία. Την θρησκείαν λοιπόν την χριστιανικήν οφείλομεν ημείς να

την περιφρουρήσωμεν. Λαός ο οποίος δεν πιστεύει εις ένα Θεόν,

είναι μοιραίως καταδικασμένος να σβήσει.

Και τώρα ας ομιλήσωμεν περί οικογένειας. Η οικογένεια δεν εί-

ναι τίποτε άλλο παρά ένα κράτος εν σκιαγραφία. Ο αρχηγός της

είναι όπως ο αρχηγός του Έθνους. Εάν αποκτήσωμεν και πάλιν

οικογένειαν ισχυράν, ηθικήν και έντιμο, θα έχωμεν και Κράτος 1-

σχυρόν, ηθικόν και έντιμον.

Ευρύνατε τον κύκλο της οικογενείας και θα έχετε το Έθνος. Ο

αρχηγός του δεν είναι παρά ο αρχηγός μίας μεγάλης οικογενείας

και οι πολίται του δεν είναι παρά τα τέκνα της οικογενείας αυτής.

Και καταλήγων, έχω να τονίσω το σπουδαιότερον σημείον του

προγράμματός μας. Και το σπουδαιότερον αυτό σημείον είναι ο

αγών μας κατά της στυγνής κεφαλαιοκρατίας, που καταπιέζει

τας εργαζομένας μάζας. Οι άνθρωποι αυτοί του χρήματος που

μένουν ανάλγητοι προ της ανθρωπίνης δυστυχίας, οι άνθρωποι

αυτοί που εις τας κρισίμους περιστάσεις που διέρχεται η Ελλάς

δεν σκέπτονται τίποτε άλλο παρά πως να αυξήσουν τον αριθμό

των εκατομμυρίων των, πρέπει να διδαχθούν ότι δεν έχουν το δι-

καίωμα να είναι σκληροί. Δεν φθονούμεν τον πλούτον τον. Όχι!

Αλλά δεν θα τους επιτρέψωμεν να καταπιέζουν επ' άπειροντας

μάζας του λαού! Πολλοί εξ αυτών απέκτησαν περιουσίας κολοσ-

σιαίας διά του ιδρώτος μας. Τας περιουσίας των αυτάς τα εφυ-

γάδευσαν εις το εξωτερικόν. Ε, λοιπόν, το χρήμα αυτό το

Ελληνικόν πρέπει να επανέλθη εις τον τόπον του, είτε θέλουν αυ-

τοί που το κατέχουν, είτε όχι. Εάν δεν πεισθούν να το επαναφέ-

ρουν διά της λογικής, τότε θα τους υποχρεώσωμεν να το πράξουν

διά της βίας. Δεν χρειάζεται παρά ένας νόμος και μερικά απο-

σπάσματα. Δεν ζητούμεν να δημεύσωμεν τας περιουσίας των.

Αξιούμεν όμως όπως δι’ αυτών ενισχύσουν το Υπουργείον των

Παραγωγικών Έργων εις την αποστολήν του. Αξιούμεν όπως δια

αυτών υποβοηθήσουν την προσπάθεια της Ελλάδος διά να ζήση.

Και διά να ανακεφαλαιώσωμεν: Η Ελλάς βαίνει προς τον όλε-

θρον. Κάθε ημέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή που παρέρχεται, την

φέρει προς το χείλος του βαράθρου. Το εμπορικόν έλλειμμα έ-

φθασε τα 7 δισεκατομμύρια. Άλλα 4 δισεκατομμύρια χρειάζο-

νται διά τους ξένους δανειστάς. Και όμως ουδείς ετόλμησεν εξ ε-

κείνων που κυβερνούν ή θέλουν να κυβερνήσουν την Ελλάδα, να

βροντοφωνήση την τραγικήν αυτήν αλήθειαν. Αντιθέτως, προ-

σπαθούν να καταπραΰνουν με ενέσεις μορφίνης τους πόνους της

πτωχής μας πατρίδας. Αλλά αι ενέσεις της μορφίνης καταπραΰ-

νουν προσκαίρως τους πόνους του ασθενούς χωρίς όμως και να

αποτρέπουν το μοιραίο τέλος του.

Πρέπει, λοιπόν, να αποτελέσωμεν όλοι εν σύνολον συμπαγές το

οποίον να γκρεμίση κάθε τι το σάπιο, διά να χτίση το νέον οικο-

δόμημα που θα στεγάση την νέαν Ελλάδα, την ευημερούσαν

Ελλάδα. Ατενίσατε την μεγάλην λεωφόρον προς την οποίαν σας

οδηγούμεν. Είναι κοντά μας. Ακολουθήσατέ μας, γεμάτοι πίστιν,

γεμάτοι θάρρος, γεμάτοι πεποίθησιν προς τον αγώνα μας.

Γίνετε κήρυκες των ιδεών μας. Εισέλθετε μέσα εις τας καλύβας

και μέσα εις τας τρώγλας. Εκεί θα εύρητε τους πτωχούς μεν, αλλ'

εντίμους μαχητάς, των οποίων έχομεν ανάγκην. Διαφωτίσατέ

τους και πείσατέ τους να μας ακολουθήσουν. Και είμεθα βέβαι-

οι ότι και αυτοί θα πράξουν το καθήκον των, διότι ο αγών μας εί-

ναι αγών του ψωμιού των.

Εθνικισταί! Δεν σας αποκρύπτω ότι ο αγών είναι σκληρός.

Έχομεν να αντιπαλαίσωμεν προς μίαν σπείραν κλεπτών και και

ταχρηστών. Έχομεν να αντιπαλαίσωμεν προς ένα κόσμον ανή-

θικόν και ποταπόν. Αλλ' αυτό μη σας πτοεί διότι όλοι αυτοί είναι

οι σάπιοι, ο παλαιός κόσμος, που παρέρχεται, ενώ ημείς είμεθα

ο νέος κόσμος, ο ηθικός κόσμος, που έρχεται.

"-Ζήτω η Ελλάς! Ζήτω η Οργάνωσις των Ελλήνων Εθνικιστών"

Διά της επισήμου αυτής εμφανίσεως εχαράχθησαν αι γενικαί

κατευθύνσεις της Οργανώσεως.



Ο προγραμματικός αυτός λόγος του κ. Γιαννάρου, μπορεί σήμερον ή και μετά εικοσαετίαν ακόμη να αποτελέση το πολιτικόν πιστεύω κάθε Σοσιαλιστή, κάθε Έλληνος. Λόγος προφητικός, λόγος γεμάτος από αλήθειες και πραγματικότητες. Ο Γιάνναρος προέτρεξεν της εποχής μας και εκήρυξεν ένα ευαγγέλιον Εθνικής αναδημιουργίας πέρα ως πέρα νέον και σωτήριον. Γεμάτος αυτ τοπεποίθησιν και έχων πλήρη γνώσιν της πολιτικής και οικονομικής καταστάσεως της χώρας, ο κ. Αλ. Γιάνναρος χαράζει τολμηρόν δρόμον πάνω εις την κοινωνικήν μας ζωήν.

Ο λόγος αυτός δεικνύει τον άνθρωπον και τον αγωνιστήν. Ουδείς άλλος πολιτικός, δάσκαλος ή κληρικός μετεχειρίσθη τόσον ωμή γλώσσαν διά να καυτηριάση τας μολυσμένας κοινωνικάς εστίας και να μορφοποιήση τόσον πλήρως την νέαν μορφήν της κοινωνικής ζωής.

Οι οπαδοί ήρχισαν αθρόως να προσέρχονται και να πυκνώνουν τας γραμμάς της Ο.Ε.Ε. αι οποίαι εξ' αρχάς διεκρίνοντο διά την μαχητικότητά τους. Επί κεφαλής ο κ. Γιάνναρος έρριπτε συνθή ματα επαναστατικά τα οποία καθίστων τους οπαδούς του περισσότερον μαχητικούς.

Ήρχισεν ένας άγριος αγών εναντίον των κομμάτων τα οποία απετέλεσαν τον κύριον στόχον επιθέσεως, διότι αυτά αποτελούν και την κυριοτέραν πληγήν του καθεστώτος. Η πολεμική όμως εναντίον του κυβερνώντος κόμματος έπαιρνε τον χαρακτήρα μία σους και τούτο διότι οπαδοί της Ο.Ε.Ε. ήσαν παλαιοί βασιλόφρονες οι οποίοι επίστευαν ότι με μίαν καθαρώς στρατιωτικήν οργάνωσιν διαπνεομένην από άκαμπτον και σκληράν πειθαρχίαν θα ηδύνατο να γκρεμίσουν την παντοδυναμίαν της αντιθέτου πολιτικής παρατάξεως και έτσι θα επετύγχανον του βασικού των σκοπού, ο οποίος ήτο η αλλαγή του καθεστώτος. Μόλον τούτο ερρίπτοντο τα πρώτα συνθήματα τα οποία εκλόνισαν την πίστιν των Ελλήνων εις τον καπιταλισμόν. Χτυπήθηκε η κεφαλαιοκρατία και εξιστορήθη η αθλιότης των εργαζομένων τάξεων.



-
Απόσπασμα από το βιβλίο του Ι.Π. Στεριώτη με τίτλο ΠΡΟΣΠΑΘΙΑΙ ΑΞΙΑΙ ΤΙΜΗΣ σελ.66-71

Πίστις και Τόλμη

 ᾿Αφορισμοὶ ἀπὸ τοὺς λόγους καὶ τὸ συγγραφικὸν ἔργο

τοῦ Ντούτσε

Η πιὸ ἀρχέγονη δύναμη τοῦ ἀνθρώπου εἶνε ὁ ἐνθου-

οιασμός. Εἶνε ἀδύνατο νὰ ἐκτελέσωμε ἔργα μεγάλα ἀλλοιῶς,

παρὰ μονάχα σὲ κατάσταση ἀγάπης γεμάτης πάθος καὶ ἔκ-

στάσης ὁλόψυχης, θρησκευτικῆς ἄλεγα. Κι' αὐτὸ

δὲν ἀρκεῖ. Μέτρο καὶ ἔλεγχος τοῦ μεγάλου αὐτοῦ αἰσθήματος

εἶνε ἡ δύναμη τῆς νοήσεως τοῦ ἐγκεφάλου. Στὸ φασιστικὸ

κράτος δὲν ἀφανίζεται τὸ ἄτομο, ἀντίθετα μάλιστα ἐξυψώ-

νεται. Ὅμοια ὅπως σ᾿ ἕνα σύνταγμα, ὅπου δὲν σβύνει ἡ

προσωπικότητα τοῦ κάθε στρατιώτη, ἀλλὰ τὸ ἐναντίον ἐξυ-

ψώνεται χάρις στὸ πλῆθος.

*

Ο φασισμὸς θέλει τὸν ἄνθρωπο πρόθυμο ν' αὐτοθυσιάζει

τα: μ' ὅλο του τὸ εἶνε. Θέλει τὸν ἄνθρωπο νἄχη θαρραλέα

συναίσθηση τῶν δυσχερειῶν ποὺ ὑπάρχουν καὶ ἕτοιμο νὰ τὶς

ἀντιμετωπίσῃ. ᾿Αντιλαμβάνεται τὴ ζωὴ σὰν ἀγώνα, γιατὶ

πιστεύει ὅτι εἶνε τοῦ ἀνθρώπου ὑπόθεση νὰ τὴν κατακτήσῃ,

ἂν θέλῃ νὰ φανῇ ἀντάξιός της. Καὶ πρῶτα πρέπει νὰ δη

μιουργήσῃ τὸ (φυσικό, ἠθικὸ καὶ πνευματικὸ ὄργανο, μὲ

τὸ ὁποῖο νὰ μπορῇ νὰ ρυθμίσῃ τὴ ζωή του. Αὐτὸ ἔχει ἰσχὺ

στὸ ἴδιο μέτρο γιὰ τὸ ἄτομο, γιὰ τὸ ἔθνος, γιὰ ὁλόκληρη

τὴν ἀνθρωπότητα. Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ μεγάλη σημασία τοῦ

πολιτισμοῦ σ᾿ ὅλες του τις μορφὲς (τέχνη, θρησκεία καὶ

ἐπιστήμη) καὶ ἡ ἀνυπολόγιστη σημαντικότητα τῆς ἀγωγῆς.

Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ ἰδιαίτερη ἀξία τῆς ἐργασίας, μὲ τὴν

ὁποία ὁ ἄνθρωπος δαμάζει τὴ Φύση καὶ διαμορφώνει τὸν

δικό του κόσμο, οἰκονομικό, πολιτικό, ἠθικὸ καὶ πνευματικό.

Ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶνε τίποτε ἔξω ἀπὸ τὴν Ἱστορία. Ο

φασισμὸς ξαίρει ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξῃ στιγμὴ στὴν

Ἱστορία, ὅπου νὰ εἶνε δυνατὴ ἡ ἀποκατάσταση μιᾶς τελεσί-

δικης καὶ σταθερῆς τάξης ὁλόκληρου τοῦ ἀνθρώπινου γέ-

νους. Μιὰ τέτοια ἀντίληψη βρίσκεται ὁλότελα ἔξω ἀπὸ τὴν

Ἱστορία, ἔξω ἀπὸ τὴ ζωὴ μάλιστα, ποὺ ἀποδεικνύεται ἕνα

ἀένας γέννημα καὶ ἀφάνισμα.

Ὁ φασισμὸς εἶνε μιὰ θρησκευτικὴ κοσμοθεωρία, σύμφω-

να μὲ τὴν ὁποία ὁ κάθε ἄνθρωπος βρίσκεται σὲ ἄμεση, ἀδιά-

κοπη συσχέτηση μὲ τὸν ὑπέρτατο νόμο μὲ ἕνα «ἀντι-

κειμενικὸ πνεῦμα» ποὺ τὸν πλημμυρίζει καὶ διαμορφώνει τὸ

κάθε μεμονωμένο ὄν σὲ συνειδητὸ μέλος μιᾶς πνευματικῆς

κοινωνίας.

Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ σφάλῃ γιατὶ ἡ σάρκα εἶνε ἀδύ-

ναμη. Ὄχι ὅμως καὶ τὸ πνεῦμα ποὺ κυριαρχεῖται ἀπὸ ἀλη-

θινὴ πίστη. Καὶ γιὰ τὴν εἰλικρίνεια τῆς πίστης μου δὲν

ἔχω ἄλλο μάρτυρα ἀπὸ τὸ Θεό!

Εἶμαι στρατιώτης τῆς πίστης.

Ἡ ζωή, ὅπως τὴν φαντάζεται ὁ φασισμός, εἶνε σοβαρή,

αὐστηρὴ καὶ θρησκευτική. Γι' αὐτόν, τὸ πᾶν στὸν κόσμο

συντελεῖται κάτω ἀπὸ τὴν πλέρια εὐθύνη τοῦ πνεύματος καὶ

στηρίζεται στὴν ἐπενέργεια ἠθικῶν δυνάμεων. Ο φασιστὴς

νοιώθει καταφρόνηση γιὰ τὴν «ἄνετη» ζωή.

«Επανάσταση»

Ως τώρα ὁ ὅρος αὐτὸς ἐσήμαινε ἀτα-

ξία, χάος, παράλυση τῆς ἐργασίας καὶ ἀποσύνθεση τῆς

κοινωνικῆς ζωῆς. ᾿Απορρίψτε τὴν ἀντίληψη αὐτὴ τῶν Μπολ- 

σεβίκων ἡγετῶν! Επανάσταση εἶνε ἡ τάξη ἀνώτερου βα-

ϑμοῦ, εἶνε ἀδυσώπητη ἀνιοῦσα ἐξέλιξη πολιτικῶν, οἰκονο-

μικῶν, κοινωνικῶν καὶ ἠθικοπλαστικῶν ἰδεῶν. Μονάχα ὅταν

εἶνε προικισμένη μὲ τὴ δύναμη τῆς ἀρχῆς αὐτῆς ἀξίζει τὸ

ὄνομα Επανάσταση. Εἰδάλως λέγεται «Βανδαλισμὸς» ἤ

«᾿Αντίδραση». Ἡ Επανάσταση εἶνε πειθαρχία ποὺ ἔρχεται

νὰ πάρῃ τὴ θέση μιᾶς πιὸ παληᾶς καὶ ἀπὸ καιρὸ σαθρῆς

τάξης.

Μπορεῖ κανεὶς νὰ μετοικίσῃ ἀπὸ τὴ στρατιωτικὴ σκηνὴ

σ' ἕνα παλάτι, ἀρκεῖ νὰ εἶνε σὲ κάθε στιγμὴ ἕτοιμος νὰ

ἐπιστρέψῃ στὴ σκηνὴ τοῦ στρατιώτη.

Ἡ ἔννοια τῆς «Ελευθερίας» δὲν εἶνε κάτι τὸ ἀπόλυτο,

γιατὶ στὴ ζωὴ δὲν ὑπάρχει τίποτε ἀπόλυτο. Ἡ ἐλευθερία

δὲν εἶνε δικαίωμα, ἀλλὰ καθῆκον. Δὲν πέφτει ἄκοπα στὴν

ἀγκαλιά μας, ἀλλὰ πρέπει νὰ τὴν κατακτήσωμε. Δὲν εἶνε

κοινὸ ἀγαθό, ἀλλὰ προνόμιο. Ἡ ἔννοια τῆς ᾿Ελευθερίας

μεταβάλλεται μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου.

Στὸ κράτος μας κανένα ἄτομο δὲν στερεῖται τῆς Ἐλευθε

ρίας. Τὴν ἔχει σὲ πλατύτερο μέτρο ἀπὸ τὸν μεμονωμένο

ἄνθρωπο. Γιατὶ προστατεύεται ἀπὸ τὸ κράτος καὶ συμμετέ-

χει στὰ πράγματα τοῦ κράτους. Ὁ μεμονωμένος ἄνθρωπος

μένει, ἀντίθετα, ἀπροστάτευτος.

Εἴμαστε κατὰ τῶν προλήψεων καὶ κατὰ τῶν δογματι-

σμῶν. Προτιμοῦμε τὰ προβλήματα γιατὶ ξαίρομε τὴν προ

ωθητική τους δύναμη.

Εἶνε γενικώτερη ἀλήθεια ὅτι τὸ ἀδύνατο εἶνε ἀκατόρ-

θωτο. Ὀρθά. Ωστόσο ὁλόκληρη ἡ ἱστορία τοῦ κόσμου δὲν

ἀποτελεῖ ἕνα μοναδικό παράδειγμα ὅτι ὁ ἀνθρώπινος

ἐγκέφαλος καὶ τὰ ἀνθρώπινα νεῦρα ἐπραγματοποίησαν καὶ

πραγματώνουν ὁλοένα τὸ ᾿Αφάνταστο, τὸ ῎Ατοπο, τὸ ὁλό

τέλα ᾿Αδύνατο; Ἡ πίστη σ' αὐτὸ τὸ παράδειγμα εἶνε ἕνας

μυστικιστικὸς ἐνθουσιασμός. Όταν μποροῦμε ν' ἀντλήσωμε

τὴν πίστη αὐτὴ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας, τότε εἴμαστε

ἱκανοὶ νὰ ἐπηρεάσωμε τὴν ἄμπωτι καὶ τὴν παλίρροια τῆς

παγκόσμιας ἱστορίας.

Ἡ μεγαλοφυΐα ἔχεται ἀπὸ τὸ πιὸ ἐπιμελημένη μεθοδικό-

τητα καὶ τὴν μεγαλύτερη ὑπομονή. ᾿Αλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ πιὸ

ἀμείλικτο καθῆκον: Μόλις φτάνει στὸ σκοπό της ξανανοίγει

τὰ πανιὰ γιὰ νέο ταξεῖδι.

Ἔχομε γυρισμένα τὰ βλέμματά μας στὸ μέλλον! Ὅ,τι

θὰ ἐπιτύχωμε εἶνε πολὺ σπουδαιότερο ἀπὸ ὅ,τι ἐπιτύχαμε ὡς

τώρα. Ἡ ζωὴ καὶ ἡ δόξα τοῦ ἔθνους βρίσκεται στὸ πνεῦμα

αὐτὸ τοῦ μέλλοντος. ᾿Ακούραστα ν' ἀνυψωνώμαστε πάνω

ἀπὸ τὸ θνητὸ Σήμερα

αὐτὸ εἶνε τὸ ἡρωϊκὸ χαρακτηριστι-

κὸ τῆς πίστης μας.

—

Ἡ νεότητα εἶνε μιὰ θεϊκὴ ἀρρώστεια, ἀπὸ τὴν ὁποία,

δυστυχῶς, γιατρευόμαστε μέρα μὲ τὴν ἡμέρα.

Δὲν ὑπάρχει γεροντώτερος ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ ζηλεύει τὰ

νειᾶτα. Θέλομε ἡ νεολαία μας νὰ πάρῃ ἀπὸ τὰ χέρια μας

τὴ λαμπάδα, νὰ τὴν ἀνάψῃ στὴν πίστη μας καὶ νὰ εἶνε

ἕτοιμη καὶ ἀποφασισμένη νὰ συνεχίσῃ τὶς προσπάθειές μας.

-
Μπενίτο Μουσσολίνι

«Νέα Ευρώπη» 1943